Nakakalimutan na ang gaming ay hindi lang ‘win’—pero ‘you’re here’. Sa bawat click sa virtual rooster, di mo binabayaran ng jackpot… kundi ang hininga ng iyong sarili. Ang RNG? Hindi random chaos—kundi drum ng carnival na sumasayaw sa ulan. Hindi ka naglalaro para maging mayaman… kundi para alalahanin kung bakit ka umiiyak nang tahimik sa gitna ng gabi. Sino ba ang nakakaalam nito? Ikaw. Kaya… next time you click—tanong mo: ‘Naglaro ka na ba gamit ang iyong wika?’

Nakakaiin na ang game? Hindi lang pagsasabayan… kundi pagtanggap sa sarili.

No deposit? No bonus? Oo, pero may ‘echo sa buto’ — parang nangungulit ng mga alaala habang naglalaba sa 3 AM.

Sabi ni therapist: ‘Hindi ka naglalaro para manalo… kundi para tandaan mong buhay pa rin.’

Sino ba talaga ang nananalo dito? Ang unang feather na nababa sa dilim.

Pano mo ‘maglaro’ nyan ngayon? Comment mo na: ‘Anong level?’ 😅

Nakita ko ang controller… nang bumagsa sa ‘win’. Pero alam ko: ang larong ‘lucky key’ ay hindi lang pagsasabayan — ito’y pagtanggap sa sarili. Sa 3 AM sa Discord pod, binabasa ko ang mga kuwento ng mga ina na nag-iisip kung bakit wala silang manalo… pero nananat na mas malalim pa ang kaligayhan kaysa sa jackpot. Bakit mo ba pinipilit maglaro kung di ka naman nagpapahinga? 😅 Pano ka nakakalimutan ang sarili mo? #TagalogGamePoetry

Ang game ay hindi lang pagsasabayan… ito’y pagtanggap sa sarili. Nung una kong nagbet, wala akong pera — pero mayroon akong hininga sa bawat spin. Ang machine? Ayaw niya ng jackpot… nais niya ang tahimik na tibok ng kaligayahan. Bakit? Kasi nandito ang soul ko sa likod ng screen… at doon ako umiiyak nang tahimik — kasama ang coffee na hindi ko pinagkakausap.

Sino ba ang nagwagi? Ako… nung natuto akong huminga muna bago mag-click.