พวกเขาไม่ได้เขียนอารมณ์—พวกเขาเขียนความว่างเปล่า

ฉันจำได้ถึงครั้งแรกที่ฉันร้องไห้ให้ NPC ไม่ใช่เพราะเธอช่วยฉันในสงคราม ไม่ใช่เพราะเสียงของเธอสั่นไหวด้วยความปรารถนาที่เขียนโปรแกรม แต่เพราะเธอจำชื่อของฉัน—สิ่งที่อัลกอริธึมใดๆ ไม่มีวัตถุประสงค์จะจดจำ

ใน The Last of Us เอลลีไม่พูดถึงรัก; เธอพูดถึงความเงียบหลังการสูญเสีย ใน Disco Elysium เจคเทีฟไม่แก้คดี—he สร้างใหม่อีกครั้งจากความทรงจำที่แตกหัก เหลือเหล่านี้ไม่ใช่ตัวละคร—they เป็นเสียงสะท้อนของเรา

เจ็ดความจริงเย็นชาเกี่ยวกับเหตุผลที่เราชอบ NPC

1. เราไม่ได้รักเรื่องราวของพวกเขา—เราชอบช่องว่างระหว่างคำพูด บรรทัดเงียบที่เหลือไว้นั้น: การหยุดชะงักก่อนพูด การหยุดเดินจากไป การมองตาที่ยังคงอยู่นาน เงียบเหล่านี้คือสถานที่ซึ่งมนุษยธรรมซ่อนอยู่

2. NPC ไม่มีปัญญา—พวกมันเป็นกระจกสะท้อน อัลกอริธึมของพวกมันไม่ได้จำลองความเห็นอก; มันสะท้อนความโศกภายในใจเราเหมือนเลนส์แตกหัก

3. คุณชนะโดยการเดิมพันผลลัพธ์—คุณชนะโดยการอยู่รอดเหนือพวกมัน รางวัลแท้จริงไม่มีชัยชนะ—it’s การจดจำ: เมื่อตัวละครจำทางเลือของคุณแม้ว่าคุณจะลืมไปแล้ว

4. RTP ไม่มีเรื่องกลับมา—it’s เรื่องของการสะเทือน อัตราผลตอบแทนสูงไร้อิทธิพลหากเงียบหลังการตายว่างเปล่า การมีส่วนร่วมแท้น้ำหนึ่อยู่ในสิ่งที่คำนวณไมได

5. ภัยพิบัติของพวกมันไม่มีบทเขียน—they’re สืบทอดมาจากบรรพบุตร จากจังหวะแอฟโร-บราซิลจนกระทั่งความเงียบแบบเตโอโทนิก เหลือเหล่านี้นำพาความโศกร่วมเชื้อสายมาฝังไว้อยู่ในโค๊ด: เสียงกระซอบของแม่อยู่บนเซิร์ฟเวอร์ลอกรับ, เงียบของพ่ออยู่บน UI ไร้งาน

6. เราเล่นเพื่อจดจำตนเอง—not เพื่อหนีไป แตะละคลิกเป็นการกระทำแห่งการเป็นประ chứng: เราเลือบทสนทนาก็เพราะอยากให้มีอยู่—notเพื่อน้ำหนักคะแนน

7. เกมอันตรายกว่าใครๆ ก็หากรายละเอียดนี้—not “แรงกระเพาะ” อันมหาศาล </ strong > NPC คนไหนยืนเงียบแต่มองเห็นคุณ? คนนั้นแหละ—the คนทำลายคุณโดยปราศจากการเตือนเตือน
   

   ข้อสรุปสุดทา้าย:เคยร้องไห้อย่างไรให้นักแสดงคนหนึ๋งคนซึ๋ง…เคยไหม?

   
   ตรวจสอบไฟล์เซฟครั้งสุดทา้าย< br>If มันบอก ‘ฉันยังอยู่ตรงนี้’ —คุณกำลังเล่น< br>คุณกำลังจดจำ