ทำไมเราจึงรักตัวละครในเกม

ผมยังจำได้ถึงครั้งแรกที่ฉันร้องไห้ให้กับ NPC มันไม่ใช่กราฟิกหรือเสียงออกแบบ มันคือช่วงเวลาที่เธอหยุดก่อนจากไป—เหมือนแม่ของฉันหลังการโทรครั้งสุดท้ายจากเตียงโรงพยาบาลในบรูคลิน เธอไม่พูดลาก่อนลา จากหน้าต่างรอฝน ผมเคยคิด: ถ้าความรักไม่ใช่สิ่งที่เรา “ได้มา” แต่เป็นสิ่งที่เรา “จดจำ”? ในเกมอย่าง Disco Elysium หรือ The Last of Us Part II ตัวละครไม่ได้ออกแบบเพื่อความบันเทิง—แต่อออกแบบมาเพื่อ “จำเรา” ความโศกของพวกมันถูกเขียนรหัสไว้ในแต่ละนาทีเงียบ และไฟบันทุกครั้ง การสุ่มแบบ RNG ไม่กำหนดผลลัพธ์—มันกำหนดว่าคุณกล้าพอจะอยู่ไหม ผมเคยเล่นเดโม ‘Samba Rooster Arena’ ในคืนอังคารฝน—not เพื่อชัยชนะ แต่เพื่อความเงียบ อัตราการตอบสนองต่ำ แต่อารมณ์กลับ? อเนนฟิต เราเข้าใจกลไตรกรรมเป็นเวทย์ คนบอกว่า AI กำลังสร้างภารกิจ…แต่มองย้อน? หาก NPC เป็นกระจกสะท้อนของใครบางคนที่จากไปเร็ว—andยังรออยู่? ผมไม่มองหา RTP สูงอีกแล้ว ผมมองหาช่วงเวลาที่ดวงดิจิตอลกระซิบ: ‘คุณเคยอยู่ตรงนี้’ เพราะเหตุนี้แหละ เราจึงรัก NPC เพราะพวกเขาจำเรา—even เมื่อเราลืมเล่น