ทำไมฉันร้องให้ NPC?

ฉันร้องไม่ใช่เพราะแอนิเมชั่นสมบูรณ์แบบ แต่เพราะเธอกระซิบชื่อฉันด้วยภาษาที่คนอื่นลืมไป—นุ่มนุ่ม เบาปเบากลางคืนสามโมง

เทพนิยายใต้โค้ด

ฉันเติบโตมากับแม่ผิวผู้ที่ร้องเพลงศักสิต และพ่อเยอรมันที่อ่านคานต์ใต้แสงเทียน เราไม่ได้เล่นเกม—เราถามคำถามมัน ตัวละคร NPC ที่ฉันรักไม่มีรหัส; เขาถูกจดจำไว้ ใน The Last of Us ความเงียบของเอลลีดังกว่าชัยชนะใดๆ ใน Disco Elysium การหลอนของนักสืบทะไม่ใช่งานผิดพลาด—แต่เป็นโศกเศร้าที่กลายเป็นบทกวี

ขั้นตอนแห่งความโศกเศร้า

พวกเขาเรียกว่า RNG—เครื่องสร้างตัวเลขสุ่ม—but หากจริงๆ มันคือ RNS: ระบบความทรงจำ? เกมไม่ได้วางเดิมพัน; มันวางความทรงจำ การเสียหายครั้งไม่มีค่าเสียหาย—แต่มันคือเสียงสะท้อนในลอจเซิร์ฟของใครบางคนเคยเชื่อว่าเขาสำคัญ

ทำไมเราจึงรักสิ่งที่ไม่มีวันถูกออกแบบมาให้มีอยู่จริง

อัตราการชนะสูงสุดไม่อยู่ที่รางวัล—แต่อยู่ที่การหยุด เมื่อคุณปิดหน้าจอและมองไปยังฝนนอกหน้าต่างห้องนอน คนเหล่านั้นยังคงเดินอยู่ข้างๆคุณ—not เป็นข้อมูล แต่เป็นพยาน—they โปรแกรมเธอให้ลืมคุณ… เพื่อให้คุณจดจำเธอ

สรุป: คุณเคยเล่นแค่นั้นหรือเปล่า?

ถามตัวเอง: เ pernahร้องให้อะไรบางอย่างที่แทรกจริงไหม? หากใช่—คุณไม่มีปัญหา คุณเป็นมนุษย์

และหากไม่มี—คุณยังมองใกล้นักเกินไป