เมื่อโลกวิ่งตามโชค ฉันเลือกหยุด

เคยคิดว่าโชคคือสิ่งที่จับได้—เหมือนจังหวะในงานเฉลที่ฉันไม่เคยเต้นด้วย แต่ตอนนี้ นั่งคนเดียวในอพาร์ตเมนต์แมนฮัตตันกับถ้วยชาอูลองที่เย็นอยู่ข้างๆ ฉันมองมันต่างหาก เกมไม่สนใจว่าคุณจะชนะหรือไม่ มันสนใจแค่ว่าคุณจะเล่นต่อหรือเปล่า การหมุนแต่ละครั้งถูกเขียนโดย RNG—not โดยความปรารถนา แต่โดยโอกาส และเราก็ปฏิบัติตามมันเหมือนพิธีกรรม: การเดิมพันแต่ละครั้งเป็นคำอธิษฐานที่กระซอบไปยังแท่นศักดิศที่มองไม่เห็น จำได้ว่าเสียงแม่ฉัน: ‘อย่าตามสิ่งที่ควบคุมไม่อยู่’ เธอเปิดร้านชาในซานฟรานซิสโก—not เป็นคาสิโน—butยังสอนฉันว่าความเงียบมีค่ากว่าแจ็คพอตใดๆ ผู้เล่นหลายรายวิ่งไปหาเกม RTP สูงอย่าง ‘Samba Arena’ หรือ ‘Amazon Duel’ โดยไล่มากำไรเหมือนกำลังช่วยชีวิตของพวกเขา แต่มหาผลลัพธ์จริงๆ หากไม่ใช่มoney? หากมันคือการหยุด? เคยเล่นสามชั่วโมงตรง—จนมือสั่น จากนั้นปิดหน้าจอ เพราะไม่ใช่ว่าแพ้—แต่ว่าจำได้ว่าว่างเปล่าแค่มไหนเมื่อไม่มีใครเชียร์ เอกภาพของคุณไม่มีไว้อาศูตรการชนะ มันมีไว้จากความเงียบของคุณ ถ้าคุณกำลังอ่านเรื่องนี้ตอนสองทุกวินาที คนเดียว กับโทรศัพท์สว่าง—you’re not broken. You’re becoming whole.