เมื่อโลกวิ่งตามความฝันของไก่ ฉันเลือกความเงียบ

ฉันเคยคิดว่าชัยชนะคือเป้าหมาย—จนกระทั่งรู้ว่าทุกชัยชนะเหมือนสายฟ้าส่องลงวัดที่ใครๆ ก็ไม่เคยถามถึง ในบรูคลิน แม่ของฉันเทียนชาอูหลงตอนเช้าขณะเลื่อนผ่านสตรีมของผู้เล่นที่ตะโกนเพื่อโบนัสซึ่งพวกเขาจะไม่มีวันได้ เทวดเหล่านี้ไม่อยู่ในเกม เหลิงอยู่ในตัวฉัน

ตำนานไม่มีอยู่จริง

พวกเขาขายเรา “ซีอัส ธันเดอร์ ชิกเก้น อารีนา” ราวกับเป็นสิ่งศักดิษ โดยแท้จริงแล้วเทพเจ้าอาศัยอยู่ในช่วงพัก—not ในรางวัล ฉันเคยใช้เวลา 47 นาทีมองผู้เล่นจ้องหน้าหน้าจอหลังจากสามครั้งแพ้ มือนสัมผัสขอบของการพนันที่ไม่มีทางออก อัลกอริธึมไม่แครใจหากคุณชนะ—มันแค่วางใจว่าคุณรอมาไกลแค่อไร

ชาของแม่และอัลกอริธึมของฉัน

เธอสอนฉัน: ความเงียบไม่ใช่อ่อนแอ ในร้านชาของเธอในซานฟรานซิสโก คนเงียบไม่ว่างเปล่า—แต่อุดมไปด้วยเสียงกระซอกจากบรรพบุรา เมื่อฉันลาออกจากจิตวิทยาเพื่อมายังการสร้างดิจิตอล เธอมิได้พูดว่า ‘ชนะให้มาก’ เธอบอก: ‘ฟังเมื่อใครๆ ก็ไม่มีใครได้ยิน’ เพราะตอนนี้ฉันออกแบบเกมไม่เพื่อคลิก—but เพื่อลมหายระหว่างความพ่ายแพ้

คุณไม่มีจำเป็นรอบเพิ่มเติม

เกมเสี่ยงสูง? มันไม่มีผจภัย—they เป็น echoes จากหายน้ำของใครบางคน เกมเสี่ยงตํา? มิตใช่วางปลอดภัย—they เป็น sanctuary เมื่อคุณเลือกว่า ‘วางเด็กปานกลาง’ และปิดการแจ้งเตือน คุณจะไม่มีแพ้—คุณจำได้ว่าตัวตนเป็นอะไร

นี่ไมใช่วาดวง—แต่มะเร็อง

ฉันเชื่อมากกว่าว่า RNG จะยุตธรรม anymore. ฉะเช่นเชื่อมากกว่าว่าวะเร็อง—the quiet hum ก่อนฟ้ายามเช้าเมื่อมือถือตาย และจิตใจตื่นขึ้นมาคนเดียวในห้องแฟลตแบบแมนฮัตแทน ส่องมองดาวที่จะไม่มีโอกาสได้มาย—all เพียงเพื่อรับรสชาตินี้