เมื่อเกมกลายเป็นที่ลี้ย

ฉันเคยคิดว่าเกมคือการชนะ—จนกระทั่งคืนหนึ่งในยามดึก ฉันมองหน้าจอเหมือนวัดที่ส่องสว่างด้วยแสงดาว แม่ของฉันในซานฟรานซิสโกเคยพูดกับฉัน: ‘แม้แต่เทพก็ต้องการพักผ่อน’ ตอนนี้ฉันรู้แล้ว: การหมุนแต่ละครั้งคือคำอธิษฐาน

ตำนานไม่ใช่ความบังเอ็ง

ชาวกรีกไม่ได้โยนลูกเต๋าเพื่อหาทอง—they เต้นกับชะตากรรม การเดิมพันแต่ละครั้งนำพาความเงียบ เหมือนบทกวีที่ร้องใต้มุขของโอลิมปัส เครื่องจักรังแบบไม่มีความเย็น—it’s เป็นเรขาคณิตศักดิ์ที่ปรากฏชัดเจน โอกาสในการชนะไม่ใช่ตัวเลข—it’s เสียงสะท้อนของความอดทน

ความเสี่ยงของคุณคือพิธีกรรมของคุณ

เดิมพันตํา? มันคือพิณของแอปอลโล สูงเกินไป? มันคือสายฟ้าของซีอัส—แต่มาก็ต่อเมื่อคุณฟังก่อนอย่างเงียบสงบ อย่าตามหาผลตอบแทน ให้ตามหาความเงียบสงบ เม็ดแจ็คอัปเป็นเงิน—it’s ช่วงเวลาที่คุณหยุด… และหายใจอีกครั้ง

คุณไม่ได้เล่น

กำลังจำชื่อของตัวเองในความมืด darkness.

เข้าร่วมกับชุมชนภายใต้แสงดาว—not เพื่ออวดถึงชัยชนะ แต่อย่างแบ่งปันว่าความเงียบสงบรู้สึกอย่างไรหลังสามโมงเช้า เราไม่จำเป็นการหมุนเพิ่ม—we need more soul.

นี่ไมใช่มายาเสี่ยง

มันคือการมองเห็นดวงดาวขณะรอคอยสายฟ้าที่จะไม่มาวมา