เมื่อเกมกลายเป็นที่พักพิง

ฉันเคยคิดว่าโชคคือสิ่งที่ต้องตามหา—จนกระทั่งคืนหนึ่งกลางดึก ฟังเสียงกลองไกลผ่านหน้าต่าง เปิด เกมไม่เรียกฉัน มันกระซอกเบา ฉันเติบโตขึ้นด้วยความเงียบ—not ด้วยจังหวะแอฟริกาหรือเพลงกล่ำ—but ด้วยเสียงฮัมของเครื่องจักรที่กำหนดผลลัพธ์ที่ควบคุมไม่ได้ นั่นคือตอนที่ฉันหยุดเล่นเพื่อชนะ และเริ่มเล่นเพื่อรู้สึก ในแต่ละรอบ มีช่วงเวลา—แสงวาบ—เหมือนฝนบนกระจก RTP ไม่ใช่ตัวเลขบนหน้าจอ; มันคือพื้นที่ระหว่างลมหายใจของคุณเมื่อหยุด โบนัสไม่ใช่เงิน—มันคือความเงียบหลังการแพ้ครั้งที่สาม ฉันเลือกเกมความผันผาแรก—not เพราะกลัวกลัว—but เพราะฉันต้องการเวลาเพื่อฟัง งานแสดงไม่มีเสียงดังพอสำหรับฉัน มันเงียบ—เหมือนแสงจางจางลงหลังเที่ยงคืน เหมือนขนปีกตกตะลึงไปสู่ความสงบ ฉันไม่มีเชื่อในอัลกอริธึมอีกแล้ว ฉันเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคุณหยุด—andปล่อยให้ตัวเองได้ยิน