当我ลบบันทึกเกม: การอำลาเงียบในสนามไก่ดิจิทัล

ฉันลบบันทึกเกมตอนตีสามยาม หลังจากแพ้สามครั้งโดยไม่มีโบนัส หน้าจอส่องแสงสีฟ้า—เหมือนผ้าห่มเก่าของแม่ในอพาร์ตเมนต์บรูคลิน ฉันไม่เลิกเพราะจนยาก แต่เลิกเพราะไก่เหล่านั้นไม่มีวันหันมามอง ในสนามดิจิทัลนี้ การชนะรู้สึกเหมือนพิธีกรรมยืมมาจากคาร์เนวอลริโอ—ขนไก่ระเบิดเป็นจังหวะถูกเขียนโดยอัลกอริธึม ไม่ใช่ดวงตา RTP สูง (96%) แต่มันรู้สึกว่างเปล่า ฉันเคยคิด: หากแค่วางเดิมพอ เล่นนานพอ บางวันเครื่องอาจหัวเราะกลับมา… แต่มันก็ไม่มีวันทำเช่นนั้น เหตุการพิเศษ—‘ซัมบา duel’, ‘รา인ฟอเรสต์โชว’—สวยงาม แต่มันไม่ใช่อ๋า มันถูกออกแบบเพื่อความหิวของใครบางคน ฉันหยุดไล่ตามอัตราการจ่าย เพราะฉันเริ่มเห็นตัวเองใน RNG นี่ไม่ใชคู่มือกลยุทธศาสตร์ มันคือคำอำลาสำหรับสิ่งที่เราแสร้างเป็นความสุข เมื่อไม่มีใครกำลังมอง