เมื่อฉันลบไฟล์บันทึกเกม

ฉันลบไฟล์บันทึกเมื่อตีสองยามวันอังคาร—หลังจากพ่ายแพ้สามครั้งติดต่อ กับเสียงฝนกระทบหน้าต่างห้องนอน ไม่มีชัยชนะใดๆ มีเพียงความเงียบ

มันไม่ใช่ความโกรธ มันคือความโล่งใจ

เคยคิดว่าการเล่นเกมคือการตามหาโดปามีน—ทางรอดเร็วจากความเหงอยในเมืองที่ไม่หลับ แต่ความจริง? มันไม่เกี่ยวข้องกับโอกาสหรือรางวัล มันคือพิธีกรรมของการคลิก ‘เริ่มต้น’ เสียงกลอง—หัวใจของเซิร์ฟเวอร์ว่างเปล่าก้องกังวลผ่านยามดึก

ไฟล์บันทึกคือไดอารี่ของฉัน

ไฟล์นั้นเก็บไว้มากกว่าจุดและพิกเซล มันเก็บหายใจของฉันในช่วงเวลาดึก เมื่อฉันไม่มีแรงจะหยุดเล่น—ตัวละครแต่ละตัวสะท้อนชีวิตฉัน: เขินอาย หวัง และพยายามหาที่ยึดมั่น

ฉันเล่นไม่เพื่อชนะ ฉันเล่นเพื่อจดจำ

พิธีกรรมดิจิทัลเยียวยา

ในมุมเงียบของบรูคลิน ที่จังหวะแบบบราซิลผสมผสานกับความเหงอยเชิงแอลกอริธึม เราไม่ไลตามแจ็คพอต—เราไลหาการมีอยู่

เพื่อนคนหนึ่งเคยบอกฉัน: “เธอไม่จำเป็นต้องเดิมพันใหญ่อย่างไร เพื่อรู้สึกถูกมองเห็น” เพราะฉะนั้นฉันเริ่มเล็กๆ: $1 ต่อเซสชั้น เวลาสามสิบนาที ไม่มีโบนัส

รางวัลอจริง? การได้รับรู้—in ความเงียบทหลังจากไฟล์สุดท้ายหายไปแล้ว

เธอไม่ใช่นักเล่น เธอคือผู้สังเก็บ

การเข้าร่วมชุมชนออนไลน์ไม่มอบรณาเธอ—but การได้เห็นผู้อื่นแบ่งปัญภาพหน้าจอพร้อมหยดน้ำในคำบรรยายกลับทำให้มองเห็น

เราไม่มากำเนิดตามชัยชนะ เราเป็นผู้เขียนหัวใจ ส่งเก็บความเหงอย—ไม่ใช่ว่าพลาดแต่ว่าเป็นศรadd faith.

เกมไม่มอบจริง แต่อารมณ์เป็นจริง