当我ลบไฟล์บันทึกเกม

ฉันไม่ได้ลบมันเพราะพ่ายแพ้

ฉันลบมันเพราะครั้งแรกที่รู้สึกว่า “ไม่มีอะไรเลย”

หน้าจอมืดดับ—ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะเข้าใจ

ในยามเที่ยงคืนในอพาร์ตเมนต์แมนฮัตตัน รอบๆ เสียงจากถนนไกลๆ และจังหวะซัมบาของพ่อแม่ที่เคยเล่นตอนอาทิตย์ ฉันรู้แล้ว: เกมนี้กลายเป็นกระจกสะท้อน

ไฟล์บันทึกสุดท้ายไม่ใช่ชัยชนะ มันคือความทรงจำ

ทุกครั้งที่เข้าระบบ ฉันรอคอยความเร่งรี—แรงกระชากของทองคำดิจิทัล เสียงระฆังของแต้มเพิ่มเติม แต่หลังจากเล่นไป87ครั้ง ก็ไม่มีชัยชนะใดๆ เป็นจริงอีกต่อไป

ฉันหยุดตามอัลกอริธึมแล้ว เปลี่ยนมาอยู่กับความเงียบ

เกมไม่ต้องการให้ฉันชนะ

มันอยากให้ฉันจำได้ว่าทำไมถึงเริ่มเล่นเมื่อแรก

พิธีกรรมใต้หน้าจอ

เคยคิดว่า: หากแค่วางเดิพมากขึ้น… หากแคผลักดิน harder… หากแครอคอยนานกว่านี้

แต่ถ้าการชนะไม่ใชเป้าหมายหลัก?

ถ้าการเยียวยาซ่อนอยู่ในช่วงเวลาหยุด?

ฉันเริ่มเล่นวันละห้านาที—ไม่ใชเพื่อตามรางวัล—แต่อยากสัมผัสอะไรบางอย่างให้เป็นจริงอีกครั้ง เสียงซัมบาคืนกลับมา—not เป็นดนตรี—แต่มอบหายใจ เป็นพิธีกรรม

คุณไม่จำเป็นคนเก่ง เพราะชนะเสมอ คุณกลายเป็นคนเก่ง เพราะเลือกกับความเงียบแทนการแสดงออก เงียบแทนเสียงรบก หยุดแทนการเล่น มนุษยธรรมแทนเสียงดัง

ลบไฟล์บันทึกของคุณ—not เพราะคุณแพ้ — แต่เพราะคุณจำได้ว่าใครคุณเคยเป็นมาก่อนจะเริ่ม