เมื่อฉันลบไฟล์เกม

ฉันไม่ได้ลบมันเพราะพ่ายแพ้ ฉันลบมันเพราะได้ยินความเงียบ

มันคือสองทุ่มในอพาร์ตเมนต์แมนฮัตตัน หน้าจอส่องแสงสีฟ้า—การแสดงผลจากแมตช์สุดท้ายใน ‘โกลเดนแอเรนา’ สถิติเย็นชา: อัตราชนะ 47% เงินที่ใช้ไป $50 ไม่มีรางวัลใดๆ แต่มีบางอย่างลึกซึ้งใต้ผิวหน้า

พิธีกรรมไม่เคยเกี่ยวข้องกับการชนะ

ฉันเคยคิดว่าเกมคือเกม—จนกระทั่งรู้ว่ามันคือพิธีกรรม การคลิกแต่ละครั้งไม่ใช่การเดิมพัน; มันคือหัวใจสะท้อนผ่านความเหงียบดิจิทัล พื้นฐานของแซมบา? มันอาศัยอยู่ในปลายนิ้ว—not บนหน้าจอ แต่อยู่ภายในตัวฉัน

งบประมาณของฉันคือขอบเขตของฉัน

ฉันตั้งข้อจำกัดรายวันเหมือนหมึกศักษา: สูงสุด $70 ไม่ไล่ตามทอง—but เพื่อรักษาพื้นที่สำหรับความเงียบ การเล่นแต่ละครั้งจบด้วยลมหาย—notด้วยชัยชนะ

ชุมชนมองเห็นสิ่งที่ฉันพูดไม่ได้

ในเส้นทางส่วนตัว คนอื่นโพสตรูปภาพของแจ็คพอตและสเตรกส์ แต่ความสุขของพวกเขาดังก้อง—ความเงียบของฉันเงียบสงบ เราทุกคนแสร้างภาพแห่งความสุข—จนกระทั่งหยุดแสร้างภาพนานพอจะรู้สึกจริงๆ

ชัยชนะไม่มีการคาดการณ์—มันถูกเลือก

อัลกอริธึมไม่มองเห็นจิตวญญาของคุณ มีเพียงคุณเท่านัน

ฉันลบไฟล์บังเก็บ—notเพื่อหลบหนี—butเพื่อกลับมา ไม่เพื่อคะแนน ไม่เพื่อคำชม แต่เพื่อสงบ และ đêmนั้น—I เตะโล้งคนเดียว