当我ลบไฟล์บันทึกเกม

ผมลบไฟล์บันทึกเกมเมื่อวานนี้ตอนตีสองยังสิบเจ็ดนาที—ไม่ใช่เพราะความหงเหว่ง แต่เพราะผมรู้แล้วว่ามันคือสิ่งเดียวที่รู้สึกแท้จริง

การเดิมพันครั้งแรกไม่ใช่ดวงดาว

เคยไล่ตามชัยชนะเหมือนนักเต้นในคาร์นิวาลริโอ—แต่ตรงนี้ บนหน้าจออันมืด มีเพียงเสียงสะท้อน เงินราง? อัตราการชนะ 25% เสี่ยง? ภาษาน้ำ 5% ไม่มีใครพูดถึงมัน

งบประมาณของผมคือพิธีกรรม

ผมตั้งขีดจำกัดรายวัน: \(50–\)70—ไม่เพื่อชัยชนะ เพื่อให้รู้สึกมีชีวิต การคลิกแต่ละครั้งคือลมหายใจจังหว่างการหมุน

เวทีมนั้นเงียบ

‘เวทยะ’ไรผู้ชม เพียงผมกับหูฟังเศษภาพเปล่งประกายเหมือนกลองตะโกโบราณ ก็ไม่มีแจ็คพอตมา—but มีบางอย่าง: ความเงียบสงบ

จากผู้เริ่มต้นถึงผู้พิทักษ์

ผมหยุดไล่ตามรางวัล และเริ่มอ่านหน้าจอของผู้เล่นอื่อน—ไม่ใช่อิจฉา แต่อยากหลักร้องด้วยน้ำตา เราต่างก็หลอกตัวเองให้มองว่าเราเป็นคนมีความสุข

ชัยชนะคือทางเลือก

ไม่ใช่อนาคต และไม่มีคำทำนาย ขณะที่คุณกด ‘เดิมพัน’—นั่นแหละคือเวลาเมื่อคุณได้พบกับตัวเอง เกมเปลี่ยนผมไหม? ผมเองหากเปลี่ยน