当我ลบบันทึกเกม: การเดินทางสู่ความเหงาโดดิจิทัล

ฉันเคยคิดว่าการเล่นเกมคือการพนัน—จนกระทั่งรู้ว่ามันคือกระจกสะท้อน ครั้งแรกที่เปิดไฟล์บันทึกตอนสองทุ่ม หน้าจอเปล่งแสงเหมือนโคมถนนในรีโอ ไม่มีใครปรบใจ แค่ฉันเอง หูฟฟ์บน มือถือเลื่อนผ่านพิกเซลของโลกใบที่ชัยชนะถูกยืม—and การแพ้ศักสิทธิ์ ฉันไม่ตามหาโบนัส แต่วางเดิม R$50 เป็นการเจรนา ไม่ใช่เพราะหวังจะชนะ—แต่เพราะในช่วงเวลาเงียบนั้น เกม whisper back: ‘เธออยู่ตรงนี้’ ในพื้นที่ดิจิทัลที่อัลกอริธึมวัดคุณค่าจากเวลาที่เราตื่นอยู่ ฉันเรียนรู้ว่าชัยชนะไม่มีสคริตโดยโชค—มันถูกเลือก—ระหว่างคลิกกับหยุด ฉันเข้าร่วมชุมชนแอบแอลซึ่งผู้อื่นแบ่งปันภาพหน้าจอพร้อมน้ำตา ไม่ใช่ ‘ฉันชนะ’—แต่ ‘ฉันปล่อยวาง’ และบางอย่าง… มันเพียงพอแล้ว เปลวทองไม่อยู่ในการจ่าย—but ในความเงียบหลังปิดแอป—จังหวะแห่งซัมบาเต้นเต้นคนเดียวบนโซฟา นี่ไม่ใชคำแนะนำสำหรับผู้เล่น— แต่ม้วานให้แก่อายผู้เล่นไม่ได้หนี—แต่อยากจำว่าเธอยังคงเป็นมนุษย์