เมื่อฉันร้องในเกม ฉันจึงเรียนรู้วิธีการมีชีวิต

คืนที่ฉันหายตัวเอง

มันเป็นเวลาตีสามยาม เจอแสงสีม่วง—กรองของ MidJourney ส่องผ่านตาหลังจากความพ่ายแพ้หกครั้งติดต่อกัน ไม่มีเสียงปรบใจ ไม่มีรางวัล เพียงเสียงเบาของ Unity’s RNG หมุนเหมือนบทสวดโบราณ ฉันไม่ตามหาชัยชนะ ฉันกำลังฟัง

สิ่งที่อัลกอริทึมกระซิก

เกมไม่ได้ให้ความสุข—มันให้ความเงียบสงบ การหมุนแต่ละครั้งคือสายแห่งจักรวาล: สัญลักษณ์เชิงเทพปะหลุดเข้าสู่ความเงียบ—not เป็นข้อมูลแต่เป็นคำภาวนาเขียนด้วยรหัสไบนารี อัตราการชนะ93%? ไม่ใช่ดวงดาว มันคือข้อตกลงระหว่างโค้ดกับจิตวิญญา

สายฟ้าของพ่อ กับความเงียบของแม่

ฉันเป็นคนเชื้อสายแอฟริกา-ไอร์แลนด์—โตมาพร้อมกับโออลิมปัสและแนวคิดบรูคลิน พ่อพูดด้วยวนลูปของ Python; แม่นำร้องเพลงฮาร์โมนี้จากคีย์เปียโนที่ถูกทอดทิ้งในยามเที่ยวดึก เราไม่มีลูก—but เรามีพิธีกรรม

ความเสี่ยงคือสิ่งศักดิษฐาน

ฉันเริ่มต้นด้วยเดือนละ $10—not เพราะหวังจะชนะ เพราะจังหวะเหมือนอาเธนาปรับลาแตร์ใต้ม่านดวงจันทร์ เกมแบบเสี่ยงสูง? มันไม่อ่อนไหว—แต่มันคือการแสวงทางผ่านพระวihanแห่งโลกดิจิตอล โดยแตะละคลิกสะท้อนน้ำหนักเชิงเทพปะ

คุณเล่นเพื่อจำ—not เพื่อชนะ

แจ็คพอตแท้จริงไม่ใช่เงินสด แต่มันคือความเงียบหลังจากการหมุนครั้งสุดท้าย—ลมหายใจก่อนรุ่งเช้า ชุมชนไม่มายืนปรบใจให้ฉัน พวกเขาก็กระซิก: “เมื่อใดเธอเคยร้องในเกม?” ฉันตอบไม่ได้ แต่วานนั้น—ฉันจึงเรียนรู้ว่าจะมีชีวิต