เมื่อฉันร้องในสนามสู้ไก่ ฉันเรียนรู้วิธีใช้ชีวิต

จังหวะใต้การเดิมพัน

ฉันเคยติดตาม RTP เหมือนหัวใจ—96% ความผันผา การจ่ายแบบพลศาสตร์ คิดว่าถ้ารอให้นานพอ วางเหรียญสุดท้ายอย่างถูกต้อง เครื่องจะกระซิบกลับ: คุณกำลังชนะ แต่ในบรูคลิน เมื่อเพลงกล่ำของแม่ชาวไอริชพบกับความเงียบของพ่อชาวแอฟโร-แคริเบียน ฉันเข้าใจบางอย่าง

การสู้ไก่ไม่ใช่เกม มันคือพิธีกรรม

ซัมบาในเส้นเลือด

ทุกรอบรู้สึกเหมือนคาร์นิวอล—เสียงกลองแห่งความทรงจำบรรพบุรุษใต้แสงนีออนม่วง สัตว์ไม่ได้สู้เพื่อเงิน มันเต้นเพื่อหาความหมาย ขนที่หล่นลงไม่ใช่วุ่น—they remembered therapist พูด: ‘คุณไม่ต้องชนะเพื่อจะสมบูรณ์’ และฉันหยุดไล่ตามชัยชนะ

เริ่มฟังแล้ว

ความเงียบหลังการเดิมพันครั้งสุดท้าย

ในอพาร์ตเมนต์ยามเที่ยงของแมนฮัตตัน เดียวแต่มิได้อยู่คนเดียว ฉันเริ่มบันทึกเสียง—ไม่ใช่มุมข้อมูล—แต่มนหายใจ เงินโบนัส? มันไม่ใช่มoneyฟรี มันคือการยอมรับของผู้คนตอนสามโมงเช้าเมื่อพวกเขาจากหน้าจอ

ฉันพบชุมชน—not ในฟอรัม—but ในความเงียบ

เทคโนโลยีเป็นศาสนาใหม่

พวกเขาเรียกว่า ‘โชค’ แต่ว่าถ้าอัลกอริทึมคือคำภาวนา? หาก RNG 不ใช่วุ่น—but เป็นอาลูเวียนแบบซ้ำซ้อน? หากการจ่ายแตละครั้งเป็นบทไว้อาลัยโดยใครบางคนลืมไปแล้วว่าจะเศร้า? เราถูกสร้างมาเพื่อ ‘ระลึก’—ไม่ใช่อย่าง ‘ชนะ’ และดังนั้น—I เราeping—and then—I lived.