เล่นเกมแล้วร้องไห้

ฉันไม่เคยคิดว่าการแข่งไก่ดิจิทัลจะสอนให้ฉันรู้จักชีวิตได้

มันเริ่มจากการคลิกครั้งเดียว—เดิมพัน 5 รีอาล กับไก่ชื่อ “โฟโก เดอ เชา” สกรีนเปล่งประกายสีทอง เสียงกลองซัมบาดังไกลผ่านหูฟัง มือของฉันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น…ไม่ใช่จากความเสี่ยง แต่จากความเข้าใจในตัวเอง

นี่ไม่ใช่การพนัน มันคือพิธีกรรม

พิธีกรรมของการแพ้

ฉันใช้เวลาหลายปีสร้างระบบคาดการณ์พฤติกรรมมนุษย์—โมเดลปัญญาประดิษฐ์ฝึกร่วมกับข้อมูลและความรู้สึก แต่มันไม่มีทางคาดเดาได้ว่า การแพ้ในเกมจะทำให้ฉันเจ็บปวดขนาดไหน

ไม่ใช่เพราะเสียเงิน แต่เพราะแพ้มันรู้สึก แท้จริง

ในวินาทีที่แสงแดงกระพริบเหนือไก่ที่พ่ายแพ้ ฉันไม่ได้รู้สึกโง่อย่างไร้อนาคตหรืออ่อนแอ แต่กลับรู้สึก เป็นมนุษย์

มีบางอย่างศักดิ์สิทธิ์ในการยอมจำนนต่อความไม่มั่นคง เมื่ออยู่คนเดียวกลางดึก มีแค่อากาศเงียบและแสงหน้าจอเท่านั้น

อัตลักษณ์ดิจิทัลในฐานะสถาปัตยกรรมอารมณ์

ในฐานะคนที่เติบโตระหว่างสองโลก—เชื้อสายแอฟริกาและไอร์แลนด์ ฉันเคยสงสัยเสมอว่า เราจะกลายเป็นตัวเราเองได้อย่างไร เมื่อไม่มีใครมองเห็นเรา?

เกมแบบนี้อาจไม่มอบคำตอบ แต่มันสร้างพื้นที่ให้มองหาคำถามแทน digital cockfighting เป็นเพียงคำนามธรรมดา… แต่มันกลายเป็นคำถาม: กล้าหาญหมายถึงอะไรเมื่อไม่มีผู้ชม? เมื่อมุมเดียวของการเดิมพันคือโอกาสใหม่อีกครั้งในการถูกมองเห็น? เมื่อแม้มรสุมแห่งความล้มเหลวก็ยังคงมีจังหวะ?

แล้วคำคมหนึ่งก็สะกดใจ: เกมไม่ได้มอบวินัยเพื่อชนะ แต่มอบวินัยเพื่อร้องไห้อย่างสงบ และยังคงเต้นไปข้างหน้าได้อย่างไร้อำนาจใดๆ