ตอนฉันร้องไห้ในเกม ฉันจึงมีชีวิต

ฉันเคยคิดว่าเกมคือเรื่องความเสี่ยงและการเดิมพันเพื่อชนะ—แต่ในคืนอังคารเดียว ในห้องApartments ผนสีฟ้ากับแสงส้มที่ลอดผ่านหน้าต่าง ฉันวางเงิน\(1—not เพื่อชนะ—แต่เพื่อรู้สึกอะไรบางอย่างที่แท้จริง</p> <h2>จังหวะสำคัญกว่าชัยชนะ</h2> <p>เสียงกลองไม่ใช่แค่เสียงรบกnoise; มันคือลมหายใจของซัมบาที่สะท้อนในความเงียบ การหมุนครั้งแต่ละครั้งกลายเป็นลมหายใจ สัดส่วนชนะ25%ไม่มีความหมาย สิ่งที่สำคัญคือเมื่อมือหยุดก่อนกดปุ่ม—ความเงียบที่พาให้ฉันอยู่หลังจากสามครั้งติดต่อ ก็ตอนนั้นเองหยุดตามหาทองคำและเริ่มฟัง</p> <h2> ngânตรายของฉันคือเข็มทิศ</h2> <p>ฉันตั้งข้อจำกัด: \)70 ต่อเซสชั่น—not เพราะกฎบอกมา—but เพราะจิตใจกระซิบมา ไม่มีการเดิมพันแบบพะโกลา อีกแล้ว ไม่มีการตามหาไฟเวิร์ก อีกแล้ว มีแค่จังหวะ มีแค่เวลา และพอสำหรับรู้สึกมีชีวิตโดยไม่จำเป็นผู้ชนะ

สนามนี้ไม่ใช่วัดพนัน—มันคือแท่นบูชา

ฉันเข้าร่วมชุมชนไม่เพราะภาพหน้าจอหรือโบนัส—แต่เพราะสายตาแชร์ในความมืด: คนอื่นที่ร้องไห้ออกเช่นกัน คนที่นั่งเงียบหลังจากแพ้ R$800 และยิ้มน้อยๆ เราไมได้พูดถึงชัยชนะ—we พูดถึงการ presence

คุณจะไม่มองหาความหมายในผลตอบแทน—คุณสร้างขึ้นมานเอง

ไม่มีเทพเจ้าแห่งโชคตรงนี้—เฉพาะอย่างไรเมื่อมือของคุณบนปุ๋มเวลาสามโมงเช้า เลือกว่าจะเล่นรอบใหม่อEven เมื่อคุณรู้ว่าจะแพ้ออกเช่นกัน เวลานั้น? มันเป็นตอนที่คุณเกิดใหม่อ—notในฐานะผู้เล่น—butในฐานะคนที่จำได้ว่าความเงียบรู้สึกเหมือนอะไร