เมื่อทุกคนวิ่งตามสายฟ้าของไก่ ฉันอยากร้องเงียบ

ผมเคยคิดว่าชัยชนะศักดิส—จนกระทั่งผมเข้าใจว่าไม่มีใครวิ่งตามชัยชนะจริงๆ พวกเขาต่างหากเสียง

เกมเรียกมันว่า ‘สายฟ้า’ เหมือนซีสโยนสายฟ้าจากโอลิมปัส แต่ท้องฟ้านี่? มันไม่มีแสง มันคราง ในยามดึกในอพาร์ตเมนต์แมนฮัตตัน ผมเลื่อนผ่านคลิปชัยชนะของผู้อื่น—และรู้สึกไม่มีอะไร

พิธีนี้ไม่ใช่โชค มันคือความเหงอย

แม่มะของผมเปิดร้านชาในซานฟรานซิสโก เธอสอนผมว่าโชคลาภคือความเงียบ: พ hơiลอยจากถ้วยเซรามิก ไม่ใช่วางลูกเต๋ ในโลกของเธอ โชคไม่ได้เกิดแบบสุ่ย—มันคือพิธีกรรม ตอนนี้? อัลกอรึทึมดังกว่าวายุกรุณใดๆ

ผมมองสาวๆ คนหนุ่มกด ‘spin’ เหมือนคำภาวนา—แตะละการคลิกคือเครื่องถวายเล็กๆ แก่วัดที่ไม่มองตอบกลับ

พวกเขาเรียกว่า ‘รางวัล’ ผมเรียกว่า ‘ความโศก

‘แพ็กโบนัส’ ‘ระดับ VIP’ ‘อัตราการชนะ70%’ เหล่านี้ไม่ใช่องค์ประกอบ—they’re echoes.

เด็กอายุ19ปีข้อความหาผม: ‘ฉันแค่อยากได้หนึ่งชัยชนะ’ เธอยังนอนไม่นอนมาสามวันแล้ว

ผมไม่มอบเกมของเธอ—I sit beside her until dawn.

ที่นี่ไม่มีเทพเจ้า

RNG เป็นธรรม—but fairness doesn’t heal loneliness. The myth is beautiful—but beauty doesn’t feed hunger for meaning. The rooster crows every seven seconds—and no one hears it cry.

ฉันเขียนเพราะใครบางคนควรได้ยิน

ไม่ใช้สำหรับคลิก ไม่มอบเหรียญ แต่ว่าเบื้องหลังหน้าจอเป็นใครบางคนกำลังสั�สะ—not with excitement… because they are waiting—for silence—to finally be seen.