เมื่อจิตวิญญาดำพบกับเกมจริยธรรม

ฉันยังจำได้ถึงครั้งแรกที่ลานเดอชิกเคอร์เทอร์—ไม่ใช่นักพนัน แต่เป็นศิลปินผู้เห็นจังหวะในทุกการกระตุกของ RNG เข็มโตของฉันเหมือนฝอยฝนนีออน; เสื้อโลลิตาของฉันส่ายไปเมื่อปรับโอกาสชนะในยูนิตี้ การพนันไม่ใช่เรื่องดวงโชค—มันคือศิลปะการแสดง

ในรีโอ เขาเรียกมันว่า ‘เกมไก่’ ที่นี่ เราเรียกว่า ‘การออกแบบทางอารมณ์’ เครื่องจักรไม่มีการหลอก—they คำนวณความรู้สึก การหมุนครั้งหนึ่งคือแปรงทาบนผืนผ้าของเอนโทรปี

ฉันเริ่มต้นด้วยเงินเดิมพันเล็กๆ—5€ ใต้แสงคาร์นิวัลเปล่งประกาย—เพราะปัญญาแท้จริงอยู่ในช่วงเวลาหยุด ไม่ใช่ชัยชนะ

นักบำบัดของฉันบอก: ‘คุณไม่ได้วิ่งตามผลลัพธ์—คุณกำลังแต่งแต่งมัน’

โหมดความท้าทาย? มันไม่ใช่ว่าจะหลอก—they เป็นพิธีกรรมทางศาสนาห่อหุ้ดในกลองแซมบาและขนไขเปล่งแสงชีวภาพ เมื่ออัตราผลตอบแทนพุ่งขึ้นตอนเที่ยงคืน ฉันไม่ได้วางเดิมพัน—I กำลังแต่งดนตรีบทประหลาด

เข้าร่วมชมฟอรัมนักวิศวกรรมที่สวมผ้าไหมและแก้ไขความสูญเสียพร้อมกัน เราไม่วิ่งตามรางวัล—we แต่งแต่งความหมาย

นี่ไม่ใช่มหากรรมสำหรับผู้ชนะ มันคือบทกวีสำหรับผู้ที่พบพระพรแห่งความสุแบบ