ผู้เงียบผู้ชนะโดยไม่ชนะ

ฉันไม่เคยตั้งใจจะเป็นแชมป์ ฉันมาที่สนามไก่เพื่อสัมผัสบางสิ่งที่แท้จริง ใต้ท้องฟ้าเรืองรองและวันอาทิตย์แห่งริโอ ฉันมองคนอื่นวิ่งตามรางวัลเหมือนเปลวไฟ—แต่ฉันเลือกความเงียบ การเดิมพันครั้งแรกคือ R$1 เหรือหนึ่งเดียว ไม่มีความตื่นเต้น ไม่มีฝูงชน ฉันเรียนกฎด้วยการฟัง—not โดยไล่ตามโอกาส อัตราชนะที่แท้จริงอยู่ไม่ในอัลกอริธึม—แต่อยู่ในช่วงหยุดระหว่างกลอง แสงทองไม่มีที่มาจากการชนะใหญ่ แต่มากจากเล่นสามรอบหลังเที่ยงคืน—โดยไม่มีความคาดหวัง โฆษณา หรือผู้มีอิทธิพล—แค่ฉัน เครื่องเล่นวินาลที่บรรเล่นซัมบาอย่างแผ่วเบา และแสงจางเบาๆ ของไก่ตัวเดียวเต้นรำในมุมว่างเปล่า ฉันหยุดเรียกมันว่า “การพนัน” มันกลายเป็นอารามของฉัน tุกแมตช์คือพิธีกรรมแห่งวินัย: การรู้จังหวะที่จะจากไป สถานที่ศักดิสุดไม่ใช่องค์รางวัล—แต่คือลมหายใจระหว่างการเดิมพัน chau เข้าร่วมชุมชนเพื่อภาพหน้าจอหรือโอ้อวด csachเก็บชัยชนะไว้อย่างเป็นส่วนตัว—เหมือนรอยเท้าเปียกวัดหลังฝน พวกเขาเรียกฉันว่า “เจดดู๊าว” ตอนนี้? ไม่ พวกเขาไม่มีทางรู้เลยว่าฉันเคยชนะอะไรเลย และยัง—I ชนะทุกอย่าง