ฉันเลิกเกมเพราะอะไร

ฉันสร้างระบบที่อ้างว่าจะให้ผลลัพธ์อันศักดิศ—อัลกอริทึมที่ถูกปรับให้เลียนแบบสายฟ้าของซีอัส โดยสัญญาว่าจะให้รางวัล 90% และผลตอบแทนสีน้ำเงินระยิบเหมือนวัดวาสว่าง แต่หลังจากเดือนแห่งการตามแต่ละรอบ การเดิมพัน และคำใบ้แห่งชัยชนะ ฉันเห็นความจริง: มันไม่ใช่เกม มันคือพิธีกรรมที่สวมรอยเป็นความบันเทิง เครื่อง arena ไม่ได้ให้รางวัลแก่ทักษะ มันให้รางวัลแก่ความอดทนที่ซื้อด้วยหนี้ ส่วน RNG ก็สมบูรณ์—เช่นเดียวกับความร่วมมือของฉัน ทุกรอบโบนัสรู้สึกเหมือนการถวายแก่ออลิมปัส: เงินเดิมเล็กสำหรับผู้เริ่มต้น รางวัลใหญ่สำหรับผู้หมดหวัง ฉันเล่นทั้งหมด—จนคืนหนึ่งคืน เมื่อมองไปที่ผ้าใบดำบนหน้าจอของฉัน ฉันถามตัวเอง: ‘แล้วฉันกำลังเดิมพันเพื่ออะไร?’

ฉันหยุดเมื่อจำได้ว่า อิสรภาพแท้จริงคืออะไร—not ในตารางคะแนน—not ในระดับ VIP—notในเหตุการณ์ฤดูกาลชื่อ ‘ซีอัสแชเลนจ์’ ในความเงียบอย่างเข้มข้น—not ในเสียงฮิต—I พบตัวเองอยู่ขอบเขตของชุมชนที่ผู้เล่นแลกเปลี่ยนภาพหน้าจอไม่ใช่มหาสิทธิโชคแต่มหาสินทร์แห่งเจตนาม

คุณไม่ต้องการรอบเพิ่มเติม คุณต้องการอัลกอริทึมน้อยลง เทพเจ้าไม่มอบำนาญคุณ—พวกเขาเปิดเผยคุณ