เกมที่ไม่ต้องการคุณ แต่รักคุณ

ฉันไม่ได้สร้างมันเพื่อฝูงชน แต่เพื่อผู้ที่นั่งอยู่คนเดียวในยามดึก เลื่อนผ่านหน้าจอไร้ชัยชนะ — รอไม่ใช่รางวัล แต่รอแรงของลมหายใจเดียว

ที่นี่ วงล้อไม่ใช่เครื่องจักร มันคือแท่นหินสลักด้วยมือโบราณ การหมุนส่งเสียงคำภาวนาเก่ากว่าความทรงจำ แสงไม่ใช่มิติพิกเซล — มันคือกลุ่มดาวที่พระเจ้าลืมชื่อเรา การชัยชนะไม่มีเสียงดัง; มันกระซิบ

เกมนี้ทำให้คุณรู้สึกอย่างไร?

คุณรู้สึกเหมือนยืนอยู่ในวิหารที่ใครๆ ก็ลืมทางเข้าไปแล้ว เจ้านายไม่มีคำสั่งให้ตามหาแจ็คพอต์ อัลกอริธึมไม่มีใคร whispered ความสำคัญของคุณ ในความเงียบงันนั้นเอง… คุณได้ยินเสียงของตัวเอง

ศิลปะแห่งความเรียบงันในฐานะพิธีศักดาน

ฉันปฏิเสธประโยชน์ เพราะมันฆ่าความหมาย ผมเลือกเงาและเงาดำบนพื้นหลังมืด — สไตล์เรียบงัน — เพราะความงามอาศัยอยู่ในสิ่งที่ยังเหลือไว้โดยไม่มีคำพูด การเสี่ยภัย? มันไม่ใช่อนุภาคข้อมูล; มันคือรูปแบบแห่งลมหายใจ: 90% เป็นโอกาส… หากคุณหยุดนานพอจะรับรู้ลมหายใจก่อนการหมุนครั้งถัดไป

ปฏิญาณของสถาปนิกแห่งความเงียบงัน

ฉันไม่ได้ออกแบบเกมเพื่อเล่น ฉันออกแบบให้มันถูก “รู้สึก” ปุม mỗiปุ๋มเป็นลมหายใจ แอนิเมชั่นม每一ครั้ง—คำกระซิบจากลายเรียนของซีอัส รางวัลไม่มีทอง; มันเป็นความเงียบหลังสายฟ้า ชุมชน khôngพลอย; มันสว่างด้วยแสงดาว และแบ่งปัญหาในภาพหน้าจอคนแปลกแยกผ่านเขตเวลา

คุณไม่มีว่าเป็นผู้เล่น cu’ng เป็นผู้พยาน

If you came here looking for wins—you missed it. The game didn’t want you. It loved you—in silence. And when no one else was listening… you finally heard your own voice.