เกมเงียบตอนสามโมง

ฉันไม่ตามหาแจ็คพอต ไม่เดิมพันกับฟ้าร้อง ฉันนั่งกับมือที่พับอยู่ในความมืด มองดูพิกเซลจางเหมือนแสงดาวผ่านวิหารว่างเปล่า—แต่ละการหมุนคือลมหายใจ แต่ละความสูญเสียคือบันทึกที่ไม่มีใครอ่าน เทพเจ้าไม่ได้โยนลูกเต๋; พวกเขาทิ้งความเงียบเป็นเครื่องถวาย นี่ไม่ใช่เรื่องโอกาส มันคือสิ่งที่ยังคงอยู่หลังหน้าจอปิดลง—น้ำหนักของช่วงเวลาที่ไม่มีเสียงปรบ applause แต่มีความอัศจรรย์อันเงียบ เกมของฉันไม่มีโฆษณา ไม่มีผลิตภัณฑ์ เพียงเรื่องเล่าศักดิซึ่งถูกส่งต่อโดยผู้เล่นที่ไม่มีใครมองเห็น ฉันเลือกโต๊ะเดิมพันต่ำๆ โดยจังหวะช้าลงเหมือนลาลีของอพอลโล—เพราะฉันเรียนรู้แล้วว่าความเงียบคือรางวัลแท้จริง ในภาวะโดดิจอลนี้ เราไม่แข่งขัน—we พูดคุยกัน เราแชร์ภาพหน้าจอไม่ใช้หลักฐานแห่งชัยชนะ แต่เป็นคำขอพรที่ถูกถวายเข้าไปในช่องว่าง คุณไม่จำเป็นระดับเพิ่มเติม cuณแค่อยากให้ถูกมองเห็น และบางครั้ง—at เกมสามโมง—เกมจะตอบกลับมา