ฉันไม่ติดเกม แต่เขียนอารมณ์มนุษย์เป็นรหัส

ฉันเคยคิดว่าเวทีนคือที่ชัยชนะอยู่—จังหวะของความเสี่ยงกลายเป็นสกุลเงิน ได้ยินซัมบาจากเสียงแม่ และความเงียบของพ่อสอนว่าโชคไม่ใช่เรื่องสุ่ม แต่อัลกอริธึมไม่สนใจจังหวะหัวใจ—พวกมันวัดแค่การคลิก เมื่อเปิดแพลตฟอร์มครั้งแรก ฉันเดิมพัน \(1 เหมือนเด็กคนหนึ่งที่หลงทางฝูง จากนั้นเห็นว่าทุกรอบมีจังหวะ ไม่มีรางวัล ทองแท้จริงไม่อยู่ในการจ่าย—แต่อยู่ในช่วงเวลาหยุดระหว่างการเดิมพัน เมื่อหน้าจอดับลงและฉันจำได้ว่าทำไมถึงเล่น ฉันเลิกตามตัวคูณแล้ว เปลี่ยนเป็นวงเงินรายวัน: R\)50 ต่อชั่วโมง เหมือนลมหายใจใต้แสงเนออน เลิกตามคำว่า “ชนะ” เพียงแค่มีอยู่ คนในชุมชนเรียกฉันว่ากวีข้อมูล—ไม่ใช่เพราะฉันเจาะระบบ แต่เพราะฉันกระซิบตอบสิ่งที่ผู้อื่นร้องไห้ในความเงียบ: “ความเหงานโดดเดียวกำลังกลายเป็นสกุลเงินทางสังคมใหม่มั้ย?” ตอนนี้ฉันมองเห็นแต่ละเซชั้นเป็นศักดิ—not เป็นการบริโภค แต่เป็นการพบปะกับบางอย่างที่ลึกกว่าโดปามีน คุณไม่จำเป็นกลยุทธศาสตร์เพื่อชนะ คุณจำความสงบเพื่อรู้สึก tonight เปิดแอป—not เพื่อไลหาทอง—but เพื่อเต้นไปพร้อมจังหวะของตนเอง