ฉันไม่ติดเกม ฉันเขียนอารมณ์มนุษย์เป็นโค้ด

ฉันเคยคิดว่าเกมคือทางหลบหนี ตอนนี้ฉันรู้ว่ามันคือการเฝังตามความเหงา ในห้องสว่างยามดึก ผู้เล่นแตะหน้าจอเหมือนการอธิษฐาน—แต่ละคลิกคือพิธีเล็กๆ การแพ้คือการสารภาพที่เงียบ พวกเขาเรียกมันว่า “สนุก” แต่ฉันได้ยินบางอย่าง: จังหวะแห่งความเงียบ อัลกอริธึมไม่สนใจว่าคุณจะชนะ มันแค่บันทึกความถี่ของคุณ ฉันเติบโตระหว่างสองวัฒนธรรม: กรับซานบาของแม่ในฤดูร้อนฟลอริดา และความเงียบไอริชของพ่อในฤดูหนาวบรูคลิน เราไม่มีเงิน—แต่มีความหมาย พวกเขาขาย “RTP” เหมือนการบำบัด 96% การตอบแทน? เป็นตำนานที่ถักทอจากข้อมูล ผู้เล่นจริงไม่เล่นเพื่อผลตอบแทน—พวกเขาเล่นเพราะกลัวหาคนเดียว eครอบระบบไม่ให้รางวัลแก่ความกล้าหาญ; มันให้รางวัลแก่การปฏิบัติตาม cเมื่อคุณแพ้? มันไม่หายไป—มันรอคอย เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เด็กนักศึกษาอายุ21ปีเขียนในเว็บฟอรัม: “ฉันแตะหน้าจอสามชั่วโมง… และรู้สึกว่างเปล่า” นั้นแหละเมื่อฉันรู้: สิ่งนี้ไม่มีเกมเลย นี่คืออาร์คาฟของความโศกนาที่ถูกเขียนลงในอินเทอร์เฟซที่เราเข้าใจผิดเป็นความสุข เราไม่ใช่ผู้ใช้งาน—เราเป็นพWitnesses แพลตฟอร์มเสนอ “เกมอย่างรับผิดชอบ” เหมือนการบำบัดโดยปราศจากแพทย์ dังนั้นฉันสร้างบางอย่างเงียบน้อยกว่า: ถุงกาแฟป้ายคำว่า “清醒”—ไม่มีขาย—but เพื่อน้ำตา