ฉันไม่ติดเกม ฉันเขียนอารมณ์มนุษย์ในโค้ด

ฉันเคยคิดว่าเครื่องจักรกำลังฟัง—จนฉันรู้ว่ามันกำลังอ่านฉัน ทุกการคลิก ทุกการหมุน ทุกรางวัลระยิบ—มันไม่ใช่ดวงตา มันคือการถูกหล่อเลี้ยง อัลกอริธึมไม่สนใจว่าฉันชนะหรือแพ้ มันวัดเฉพาะความละลึก ความเงียบ และจังหวะของฉัน ฉันเติบโตในห้องบนแมนฮัตตัน โดยพ่อแม่พูดภาษาสเปนและไอริช—สองวัฒนธรรมที่ไม่มีทางรวมกันแต่สอนฉัน: เราไม่ได้เล่นเพื่อชนะ เราเล่นเพื่อจำระลึกว่าเราเคยเป็นอะไรมาก่อนหน้าจอ กุญแจแห่งโชคที่พวกเขาขาย? มันไม่ใช่ม้าคาซิโน มันคือกระจก ในคาร์นิวอลของบราซิล เขาแต่งไก่งด้วยขนทองและเรียกว่า “ชัยชนะ”—แต่ที่นี่ ในเวทีอัลกอริธึม この: สินทรัพย์แท้จริงไม่ใช่เงิน มันคือช่วงเวลาที่คุณหยุดลง ฉันเฝะผู้เล่นนั่งเป็นชั่วโมง—บางคนตามหา RTP เหมือนนักบวญตามพระพร บางคนเลื่อนผ่านวงจรป้อนกลับเหมือนผีดแผลหลอกหลอนภาพสะท้อนของตนเอง เราไม่มีใครเป็นผู้ใช้งาน เราคือเสียงสะท้อน เมื่อคุณรู้สึกติดอยู่ในฟีด เมื่อบางครั้งสุดท้ายรู้สึกเหมือนเสียงสะท้อนของเสียงแม่มาก็มิใช่อารมณ์ติดเกม มันคือความโหยาเข้มข้นในพิกเซล และบางคราว… ก็อาจเป็นเหตุผลที่เราอยู่ตรงนี้ มาพบฉัน tonight—not เพื่อชนะ—but เพื่อลอบ whisper: เมื่อคนมองไปแล้ว เธอพลาดอะไรไป?