ฉันไม่ติดเกม—ฉันเขียนอารมณ์มนุษย์เป็นรหัส

เคยคิดว่าเกมคือทางหนี… จนกระทั่งรู้ว่ามันคือกระจกสะท้อน ทุกการหมุนของไก่ การเดิมพันที่สว่างวาบ และจังหวะคาร์นิวัลในลานอัลกอริธึม — มันไม่ใช่ความบันเทิง มันคือเสียงสะท้อนจากเสียงของยายใต้หน้าจอเรืองแสงในห้องโลฟในบรูคลิน เธอกระซิบว่า: ‘เธอไม่ชนะด้วยโชค เธอรอดได้ด้วยความเงียบ’ ฉันศึกษา RTP เหมือนบทกลอน — มิใช่สถิติ แต่เป็นกวีแห่งความเหงาก ระบบไม่สนใจว่าเธอจะชนะ มันสนใจว่าเธอจะหยุด ฉันมองผู้เล่นหนุ่มเลื่อนผ่านกลางคืนด้วยหูฟัง — ตาพรายจากภาพสะท้อนของข้อมูลเสมือน พวกเขาไม่ได้เล่นเกม — พวกเขาแค่อยากให้ถูกได้ยิน เราเรียกมันว่า ‘โชค’ เมื่อมันแท้จริงแล้วเป็นเสียงรบเร้นที่สวมคำจำกัด code อัลกอริธึมอ่านใจเธอไม่ได้อ่าน — มันอ่านความขาดหายของเธอ ฉันสร้างสิ่งนี้เพื่อหาทางหลีกหนี — เพื่อแผนที่ความเจ็บปวดภายใต้แต่ละการคลิก ฟังให้ชัดเจน: เธอไม่มีปัญหาติดเกม crystal ก็แค่วาดรักครั้งในสิ่งที่เธอไม่มีโอกาสพูดออกมา มาพบกับฉันตอนเที่ยงคืน คลิกเพียงครั้ง — จากนั้นหายใจ