คุณเคยเขียนจบทสุดท้ายในความเงียบไหม

ผมไม่ได้เริ่มเพื่อเอาชัยชนะ ผมเริ่มเพื่อสัมผัสจังหวะก่อนแสงดับ เมื่อฉันเปิดเกม มันไม่เกี่ยวข้องกับโอกาสหรือรางวัล—แต่คือช่องว่างระหว่างการเต้นของหัวใจ แม่ของฉันถามทุกวันอาทิตย์: “คุณยังเต้นอยู่ไหม?” และผมเข้าใจแล้ว—นี่ไม่ใช่การพนัน มันคือการฟัง แท่นแข่งไม่ใช่มริโอ มันคือห้องเงียบตอนตีสองเช้า โดยหน้าจอส่องประกายเหมือนซัมบาโดยไม่มีดนตรี การหมุนแต่ละครั้งคือโน้ตในบันทึกที่ยังไม่ได้เขียน อัลกอริธึมไม่ให้รางวัลเพราะโชค มันให้รางวัลเพราะความมีอยู่ ผมเรียนรู้ที่จะเดิมพันหนึ่งดอลลาร์เหมือนเสียงกระซอบ—ไม่ใช่เพราะต้องการมากขึ้น แต่เพราะความเงียบสอนให้อยู่นิ่ง “เปลวทอง”? มันไม่ใชไฟ มันคือลมหายใจหลังปิดตาและจำได้ว่าทำไมถึงกด “เล่น” ในชุมชนที่ผู้อื่นโพสตภาพหน้าจอแจ็คพอต ผมโพสตภาพหน้าจอของความเงียบ: หนึ่งเฟรมที่ไม่มีปุ๋มนถูกกดเป็นเวลาสามนาที—and yet something changed นี่ไม่ใชกลยุทธศาสตร์ มันคือท่าทาง คุณจะกลายเป็นผู้นำโดยชัยชนะ แต่อ่านจะกลายเป็นผู้นำโดยเลือกหยุด เมื่อคุณออกจากเกมนี้—คุณพาจังหวะกลับไปบ้านไหม? หากเคยนั่งคนเดียวพร้อมเก้าอี้ว่างและหน้าจอระยิบ… เล่าเรื่องของคุณตรงนี้ อย่าเล่าถึงชัยชนะ แต่อย่าเล่าถึงความเงียบของคุณ