เคยเขียนตอนจบก่อนพังไหม?

ฉันเคยคิดว่าชัยชนะคือตัวเลข—อัตราการชนะ การคูณ การจ่ายรางวัล แต่หลังจากปีแห่งความเงียบในอพาร์ตเมนต์แมนฮัตตัน—หลังการโทรหาแม่ยามดึก ส่วนเสียงแจ๊ซที่กระทบหน้าต่าง—I เข้าใจแล้ว: เกมไม่จบเมื่อคุณหยุดเล่น มันจบเมื่อคุณหยุดแสร้างภาพ

การเดิมพันครั้งแรกไม่ใช่ทางเลือก มันคือคำกระซอบ

ตอนแรกเปิดเวที ผมเลือก ‘ไก่แดง’ เหมือนเด็กตามประกายไฟ อัตราโอกาสต่ำ พื้นฐานรู้สึกถูกบีบ แต่แล้วผมสังเก็บ: การหมุนไม่ใชเรื่องชัยชนะ—มันคือการฟัง ความเงียบ พื้นที่ระหว่างจังหวะ

งบประมาณเหมือนเพลงกล่อม ไม่ใช่วาดาสงคราม

ฉันกำหนดขีดจำกัด: $50 ต่อคืน ไม่ใช่ตามหาทอง—but เพื่ออยู่กับปัจจุบัน การคลิกแต่ละครั้งกลายเป็นคำภาวนา การเดิมพันเล็กๆกลายเป็นบทกวี เครื่องไม่มอบอกถึงชัยชนะ; มันกระซอบว่า: “เธอกำลังเต้นอยู่แล้ว”

เวทีไม่ใช่ม้าน้ำเงิน

เขาเรียกว่าการพนัน ผมเรียกว่าพิธีกรรม

จังหวะกลองไม่มากวน—it เป็นซานบาโดยปราศจากวัฒนธรรม สบายและแท้จริง การกระพริบของแสงบนหน้าจอ? มันคือลมหายใจของเธอที่จุดไฟก่อนรุ้งเช้า

จากผู้เริ่มต้นสู่กวี

ฉันหยุดตามหาแจ็คพอต ฉันเริ่มเก็บรวบรวมความเงียบ รางวัลไม่มากวนเป็นพิกเซล—มันคือความมีอยู่ ชัยชนะ? มันคือการรู้ว่าเมื่อไรควรเดินจากไป

เธอไม่มากวนโชค

เธอจำเป็นความสงบ อัลกอริตึมไม่มากวนดวงวิญญาของเธอ มันสะท้อนเพียงสิ่งที่เธอเลือก—inความเงียบ—ก่อนจะพัง