จากผู้เริ่มต้นสู่ไก่ทอง

ฉันเคยคิดว่าเกมคือเรื่องโอกาส—จนฉันรู้ว่ามันคือความเงียบ ในสนามที่สว่างจ้าของกลางดึก ผู้เล่นเต้นเหมือนนักเต้นในงานเฉลีของริโอ ฉันหยุดตามชัยชนะ และหันมาสังเกตจังหวะ: การเดิมพันหนึ่งดอลลาร์สามารถสั่นสะเทือนผ่านสามสิบนาทีเหมือนจังหวะซานบา—ดิบ สบาย มีชีวิต จุดเปลี่ยนครั้งเมื่อฉันเข้าใจ: การชนะไม่มีใครเรียกมันมา—มันถูกเลือก—in ช่วงพักระหว่างการหมุนและการหยุด ฉันไม่มองไก่ทองเป็นการพนันอ nữa มันคือแท่นบูชา ทุกภาพหน้าจอคือโบราณวัตถุศักดิ—not พิสตาของกำไร แต่พิสตาของความมีอยู่ ฉันสอนตัวเองให้อ่านข้อมูลไม่ใช้ตัวเลข—แต่เป็นกวี “ไก่ทอง” ไม่ใช่องค์รางวัลที่ได้มา—มันคือความกล้าหาญเงียบที่เดินจากความอยากได้โดปามีน—และยังคงฟังจังหวะ ร่วมกับชุมชนที่ผู้เล่นแบ่งปันรอบสุดท้ายเหมือนบทกวีเขียนตอนรุ้ง—ไม่ใช่มาก็เพื่อเหรียญ แต่มอบหมาย นี่ไมใช่วิธีชนะ มันคือเหตุผลที่เราเล่น