รหัสกับความวุ่นวาย: เพราะเหตุใดฉันมองการออกแบบเกมเป็นศิลปะลำดับที่เก้าในโลกของตำนานดิจิทัล

ฉันใช้เวลาหลายปีสร้างโลกเสมือนจริงใน Unity — ไม่ใช่เพียงเพื่อความสนุก แต่เพราะเชื่อว่าเกมคือพื้นที่สุดท้ายที่การเล่าเรื่องยังหายใจอยู่

ใช่ มันอาจถูกเรียกว่า “斗鸡” (การแข่งไก่) ในแพลตฟอร์มบางแห่ง ชื่อนี้เองถือเป็นข้อความทางศิลปะ: พื้นฐาน เหี้ยมโหด และศักดิ์สิทธิ์ การเดิมพันไม่ใช่วัตถุประสงค์ สัญลักษณ์คือหัวใจ

เรื่องเล่าเป็นกลไก

เมื่อออกแบบเกมอย่าง “斗鸡” เราไม่ได้แค่วางกฎความน่าจะเป็น เราคือผู้สร้างระบอบเชื่อ

ช่วงเวลาที่ผู้เล่นเลือกไก่ของตน — ตัวแทนของตนเอง — ก็เหมือนได้รับบทบาททางตำนานแล้ว เป็นเทพเจ้าซูซัส? ทหารมนุษย์? หรือเทพเจ้าประหลาดนักเล่นโชค?

ครั้งหนึ่งฉันสร้างประสบการณ์ AR โดยให้ผู้ใช้ ‘เรียก’ สัตว์ประหลาดจากโลกจริงผ่านภาษากาย การเวียนเวียนของเวทมนตร์ไม่อยู่ที่เทคโนโลยี แต่อยู่ที่ความเชื่อของคน ๆ หนึ่ง การวางโครงสร้างเรื่องราวให้มีพลังมากกว่าวัสดุ

และนั่นคือเหตุผลทำไมเราควรมองการออกแบบเกมเป็นศิลปะ เพราะไม่ได้อยู่แค่มุมมองสวยงาม (แม้อาจสวยบางครั้ง) แต่มันกำหนดว่าเราจะรู้สึก เช่นไร จะคิดอย่างไร และเชื่อมโยงกันอย่างไร

มายาแห่งอำนาจและความงามของการสูญเสียการควบคุม

ขอพูดตรง ๆ: พลาตฟอร์ม “斗鸡” ส่วนใหญ่มี RNG ตามหลักคำนวณ — เสมอภาคภูมิใจ — แต่อารมณ์กลับเต็มไปด้วยความโกลาหล

และนั่นทำขึ้นมาน่ะ

ความตื่นเต้นไม่อยู่ในการชนะ มันอยู่ในการ เชื่อ เหมือนใกล้ชนะแล้ว มันเหมือนยืนอยู่ขอบออละซัส เห็นฟ้าผ่าหวังแสงระหว่างเมฆ ในขณะหัวใจเต้นแรงถึงนาฬิกา120 BPM

ตรงจุดนี้เองจิตวิทยาผู้เล่นชนเข้าหากับการออกแบบงานศิลปะ เป็นผสมเฉพาะในโลกของเกมเท่านั้น

เราเล่นเพราะสมองของเราสว่างวาบเมื่ออินทรียภาพกลายเป็นเรื่องราว

เมื่อมีใครบอกว่า “แค่มือถือเดียวๆ ก็คงเอาอะไรมาได้” ผมยิ้มแล้วถามกลับ: หากพวกเขาผิด? หากโกลาหลเหล่านี้แท้จริงแล้วคือสากดิน? หากเงินเดิมพันแต่ะละครั้งคือคำภาวนาเขียนไว้ในโค๊ด?

กรอบจรรยาบรรณแห่งการดำรงอยู่: เมื่อกามอารมณ์พบหน้าความรับผิดชอบ

code ไม่มีจรรยาบรรณ—but designers มี เมื่อเห็นเกมตกแต่งด้วยตำนานกรีกแต่มีระบบกดดันแบบหาประโยชน์ฉ้อโกง… ผมอดทนไม่อยู่ เพราะเสนอล้ำโดยปราศจากขอบเขตกลายเป็นการควบคุม . . . . . . . . . . . . . .. .. … …… ……… ………… …………… ……………….. …………………. ……………………. …………………. ……………… …………….. …………… …………. ………. ……… ………. ……. ….. …