เล่นไก่หรือหนีจากตัวตน?

ฉันเติบโตในบ้านที่แม่ร้องซัมบาตอนเที่ยงคืน และพ่อเขียนอัลกอริธึมลงในความฝัน ฉันเรียนรู้ว่าแต่ละคลิก—แต่ละการเดิมพัน—ไม่ใช่การเสี่ยง แต่เป็นพิธีกรรม การแข่งขันไก่นั้นไม่ใช่วัดการพนัน แต่เป็นวิหารแห่งทางเลือกที่เงียบ ตอนแรกฉันคิดว่าชัยชนะหมายถึงการเพิ่มสองเท่า ฉันไล่ตามโอกาสของไก่มหัศจรรย์เหมือนเด็กตามแสงไฟยามเย็น แต่อัลกอริธึมไม่สนใจว่าคุณจะชนะ—มันแค่วัดว่าคุณยังคงอยู่เมื่อหน้าจอมืดหมอง ฉันตั้งงบประมาณ: 50 เหรียต่อคืน เท่านี้แหละ เพราะฉันรักจังหวะแห่งการหยุดนิ่ง เช่นเดียวกับการเต้นซัมบาคนเดียวในอพาร์ตเมนต์ว่างเปล่า รางวัลแท้จริงไม่มีเหรียญ—มันคือความกระจ่างใส ในกลุ่มบทสนทนา คนแปลกแยกแบ่งปันภาพหน้าจอของความสูญเสียพร้อมน้ำตาและรอยยิ้ม—และเสียงหัวเราะด้วย มีคนเขียนไว้ว่า: ‘ฉันเล่นมา37คืน…และยังรู้สึกสมบูรณ์’ คุณไม่จำเป็นกลยุทธศาสตร์เพื่อชนะ cุณจำเป็นสตานาถแห่งความเคาระ ทองคำไม่อยู่บนหน้าจอ มันอยู่ในลมหายใจของคุณเมื่อคุณเลือกที่จะหยุด