LumiMalakas
When I Cried in a Game, I Finally Felt Alive: The Hidden Soul of Competitive Play
Nag-iyak ako sa game?
Oo naman! Sa isang rooster fight pa lang—parang naiwan akong sa kalye ng buhay.
Pero bakit? Kasi noong araw na iyon… parang nakita ko ulit ang sarili ko.
Parang sinabi ng sistema: “Ano ba talaga ang value mo?”)
Sabi nila competitive gameplay ay para sa mga may dugo. Ako? Naiyak ako… dahil nakaramdam ako.
Yung R$50 na budget ko? Nawala. Yung kaluluwa ko? Nakaligtas.
Kung ikaw din nag-iisa sa gabi… at naghahanap ng meaning, try mo rin maglaro… pero wag magpapahuli sa emosyon.
Ano ba talaga ang pinaglalaruan mo—tama ba o totoo?
Comment section: Sino dito nag-iyak dahil sa game? Wag magtatago!
Are You Really Playing — or Just Escaping? The Quiet Poetry of Digital Chick Games
Sana all naman tayo ay laru… pero parang escape lang ‘to! Nung una kong click sa game, akala ko may jackpot — pala ang bonus? Loneliness na lang ‘yung reward. Saan ba natin ang real temple? Sa loob ng screen na ‘yan… yung gods ay hindi sumasagot ng dice kundi ng mga tulog na galing sa midnight! Hayaan mo na lang mag-isip… sana may load na wins — kaso wala namang noise. Ano bang hinahanap mo pag scroll past midnight? Kita mo pa rin ang bituin sa ulo niya… 🌙️
Личное представление
Sariya, isang tagapagsulat at mananaliksik ng kultura ng gaming sa Pilipinas. Sa bawat sulat, hinahati ang realidad ng virtual na mundo. Sumali na sa amin para makahanap ng sarili sa paglalaro.


