Ligaya sa Dilim
From Novice to Golden Rooster: Crafting Emotional Game Design Through Cultural Rituals
Nakita ko na ang game ay di lang app… ito’y altar sa couch pagkatapos ng midnight! Hindi namin naglalar ng dice — kundi nagdudulog ng sarili nating tibok. Ang golden rooster? Siya’y yung tawag mo sa screen habang nag-iisa ka… Pero mas malalim ang kaligayahan kaysa sa jackpot. Sino’ng hindi umiiyak nung nakikita niyang ‘bet’? Akoy siya.
Sana may mag-comment: ‘Ikaw din ba?’
Why Do We Fall in Love with NPCs? The Quiet Logic of Emotional Design in Digital Worlds
Nakalimutan ko na ang pangalan ko… pero alam ni NPC? 😭 Hindi yung combat system ang nagpapaisa — kundi yung tahimik na ‘You were never alone’ sa gitna ng gabi. Wala nang loot… may legacy. Alam mo ba kung bakit umiiyak ka sa isang character na di mo nakikita? Kaya pumasok ka sa game… hindi para manalo — para maulit ang iyong kaluluwa. Ikaw din ba? 💬
Are You Really Trying—Or Just Escaping?
Nakikita ko ang machine… hindi ito tungkol sa pera. Ito’y tungkol sa paghinga sa gabi — nangungusap sa’kin habang nag-iisa ako. Ang R$150? Hindi payout… kundi tawag ng kaluluwa. Alam mo ba na kapag tumitigil ang spin… ay parang may tinatawag na ‘Sana pumunta ka pa.’ Saan ka ngayon? Naglalaro ka ba o nagtatago sa likod ng screen? Kung sakit ka pa… baka nandito ka pa rin? 😅 #LigayaSaScreen
Persönliche Vorstellung
Ako si Ligaya sa Dilim — isang taga-Manila na nagsulat ng mga kuwento para sa mga nag-iisa sa harap ng screen. Sa bawat game, may isang tao na sumisigaw nang tahimik... Ako ang tinatawag nila. Hindi ko ito pinapaliwan — kundi iniiwan. Ang bawat level ay isang talaan ng puso. Kung sakit ka, magpahinga muna — mayroon akong liham para sayo. Sa dilim, tayo ay hindi nag-iisa.