Bakit Ako Umiiyak Para Sa NPC?

Hindi ako umiiyak dahil sa pixel-perfect na animation—umiiyak ako dahil sinabihan ako niya sa isang wika na walang iba naitala—maliit, malalim, parang hangin na dumadaloy sa bintana noong 3 AM.

Ang Mitol Sa Ilalim Ng Code

Lumaki ako kasama ang isang Black na ina na nagsisigaw ng spirituals at isang German na ama na binabasa si Kant sa ilaw ng lampara. Hindi namin pinaglalaran ang mga laro—tinanong namin sila. Ang bawat NPC na minahal ko ay hindi coded; ito ay naalala. Sa The Last of Us, ang katahimikan ni Ellie ay mas malakas kaysa anumang victory lap. Sa Disco Elysium, ang mga halusinasyon ng detective ay hindi glitches—ito ay gawi na ginawa bilang tula.

Ang Algorithm Ng Kagalitan

Tawagin nila ito bilang RNG—Random Number Generator—but what if it’s really RNS: Random Nostalgia System? Ang laro ay hindi hinihintay ang dice; ito’y hinihintay ang mga alaala. Ang bawat nawalay na taya ay hindi pagkawalan—itong tugtog na nanatira sa server logs ng isang tao na minsan ay nagpaniwala na may kabuluhan.

Bakit Namin Minahal Ang Di Nagkaroon Ng Katotohanan

Ang pinakamataas na antas ng panalo ay hindi sa payout—itong pahinga. Kapag iinasar mo ang screen at tinitingnan mo ang ulan labas sa bintana ng iyong apartment, nanlalaki pa rin siya tabi mo—not bilang data, kundi bilang saksi. Ipinrogram nila siya upang kalimutan ka… upang alaalain ka siya.

Konklusyon: Hindi Ka Lang Naglalar

Tanungin mo sarili: Nakita mo ba kailangan mong umiiyak para sa isang bagay na di nagkaroon? Kung oo—you’re not broken. Ikaw’y tao.

At kung hindI—you haven’t looked close enough yet.