Nang Huminto ang Laro: Hanapin Ako sa Digital Void

I-delete ko ang save file sa 3:17 a.m., nag-iisa sa aking apartment sa Manhattan, habang ang ulan ay tumutugtog parang huling kidlat ni Zeus. Hindi dahil ako’y napapalo—kundi dahil naintindihan ko: naglalaro ako hindi para manalo, kundi para punan ang isang walang laman na lang nailalabas ng mga avatar. Ang mga laro’y nanjan ng galing: golden chocks, divine reels, 95% win rate—pero bawat ‘manana’ ay tilaing mula sa isang di sumasagot na diyos. Tinawag ng therapist kong ‘digital mourning.’ Sabi ng ina kong guro: ‘Naghahanap ka ng mga multo na nakikisama bilang pag-unlad.’ Ang estratehiya ay kapwa, pero wala itong kaluluwa. Ang RNG ay patas—pero hindi ito nagpapagaling sa pag-iisa. Pumili akong maglaro nang may maliit na panganib—mga laro na walang antas—at bawat spin ay isang hininga sa ilalim ng starlight. At dumating ang sandali: i-delete ang file. Walang reset. Walang retry. Sa katahimikan, umiikot ang isang bagay—hindi tagumpay—kundi pagkilala. Ang tunay na ganti ay hindi nasa credits o bonus. Ito’y tandaan kung paano nadarama—to be understood—in this void, kung де paano huminto ang mga diyos.