Nag-delete Ako ng Save Ko

Hindi ko ito binura dahil nawala ako. Binura ko ito dahil sa unang pagkakaroon ng walang laman. Ang screen ay naging madilim—hindi dahil sa pagod, kundi dahil sa pagkilala. Sa tagpuan ng hatinggabi sa aking apartment sa Manhattan, kasama ang ingay ng kalye at ang alituntunin ng samba na ipinaglalar ni mga magulang noong Linggo, natuklasan ko: isang salamin ito.

Hindi Tagumpay ang Huling Save. Ito ay Alaala.

Bawat beses akong nagsali, inaantay ang biglang rush—the jolt ng virtual na ginto, ang chime ng bonus points. Pero matapos ang 87 na laruan, wala namang tunay na tagumpay. Tumigil ako maghabol sa algorithm. Sa halip, umupos ako kasama ang katahimikan. Hindi kailangan ng laro na manalo. Kailangan nitong tandaan kung bakit ako nag-start.

Ang Ritwal Sa Ilalim Ng Screen

dati kong isipin: kung only I bet more… kung only I pushed harder… kung only I waited longer. Pero kung ano ang point ay hindi ang panalo? Kung ano ang healing ay nakatago sa pause? Nagsimula akong maglaro nang limang minuto bawat gabi—hindi upang hahanapin ang reward—kundi upang muli maramdaman ang totoo. Umulit ang rhythm ng samba—not bilang musika—kundi bilang hininga. Isang ritwal.

Hindi Kailangan Mo Ng Maraming Points. Kailangan Mo Ng Isang Sandali.

Ang pag-join online communities ay tinuruan ako: sinong iba’ng screenshot? Hindi nagpapakita ng tagumpay—itop napapakita lamang ng kalungutan. Ang tawa? Maliwan. Ang saya? Inimbentado. Tumigil akong humingi ng tibay. Pasimulan ko’y tanungin sarili ko: kailan mo ba’y umiyak over save file? kailan mo ba’y binura ito… para maramdaman mong naiintindihan?

Pinalabas: Ang Katahimikang Manlalaban

Hindi ka maging manlalaban dahil panalo mo lahat.— kundi dahil pinili mo ang katahimikan laban sa spectacle, silece laban sa ingay, pause laban sa laruan, puso laban sa hype. Binura mo ang save hindi dahil nawala ka— kundi dahil tandaan mo sino ka bago ka nagsimula.