Nang Delete Ko ang Save Ko

Hindi ko ito nalilim dahil nagwala ako—kundi dahil narinig ko ang katahimikan. Ito ay 2:00 a.m. sa aking apartment sa Manhattan. Ang screen ay glow ng blue—isang D3.js visualization ng huling labanan sa ‘Golden Arena.’ Ang stats ay malamig: 47% win rate, $50 na ginastos, walang reward. Pero may mas malalim na nangyari.

Hindi Tungkol sa Tagumpay

Isipin kong isang laro—hanggang makita kong ito ay ritwal. Bawat click ay puso na umiikot sa digital solitude. Ang ritwal? Nasa mga daliri ko—hindi sa screen, kundi loob ko.

Ang Budget Ko Ay Aking Hangganan

Itinakda ko ang limitasyon tulad ng banal na tinta: $70 max. Hindi para hanapin ang ginto—kundi para panatapan ang katahimikan. Bawat sesyon ay tumatapos hindi sa tagumpay, kundi sa hininga.

Ang Komunidad Ay Nakita Ang Di Ko Masasabi

Sa private threads, iba’y post ng screenshots ng jackpots at streaks. Pero ang kanilang kaligayahan ay malakas—ang aking isa’y tahimik. Lahat tayo’y nagpapakita na masaya—hanggang tumigil tayo mag-isip nang seryoso.

Hindi Ipinag-asa ang Tagumpay—Ito Ay Pinili

Hindi alam ng algorithm ang iyong kaluluwa. Ikaw lamang ang alam. Nalimod ko ang save file hindi para iwasan—kundi para bumalik. Hindi para sa puntos. Hindi para sa pagsisiyasat. Kundi para sa kapayapaan. At noon—that dance ako naiisa.