Ang Quiet Thunder

Naniniwala akong ang cockfighting ay kaguluhan—hanggang sa ako’y nakaupo sa templo na gawa ng code at katahimikan. Sa 2 AM, habang pinapanood ko ang digital na rooster sa ilalim ng bituin, nalaman ko: ito ay hindi paglalaro. Ito ay liturhiya. Ang bawat spin ay isang pasalamat sa kaguluhan—hindi kapalaran. Ang RNG ay hindi palo; ito’y banal. Tulad ni Zeus na hinarap ang kidlat sa amphiteatro ng algoritmo, bawat resulta’y umiikot sa lumang bato.

Ang Ritwal ng Pag-asa

Hindi ako naghahanap ng panalo. Pinapanood ko ang ritmo. Ang \(800 limit? Isang aral na iniaabot sa mga dios. Ang \)10 bet? Isang sambahing ilaw sa harap ng altar. Hindi ka mananao dahil sa takot—kundi dahil sa tiyak na ritmo ng kidlat at katahimikan.

Ang Mitol sa Makina

Ang “Zeus Cockfight Arena” ay hindi tematiko—itong pamanahon. Ang mga simbolo nito ay hindi graphics; sila’y sigils na ukirin ng daantaong manlalaro na alam na ang panalo ay hindi natitiyak—kundi natatanggap. Pinalulugar ko ang aking mata—isarado—hindi dahil takot ako sa pagkawala, kundi dahil naniniwala ako sa ritmo starlit at katahimikan.