Nanlalaban ba talaga o naghahanap lang ng liwanag?

Noon, iniisip ko na ang panalo ang punto. Ngunit pagkatapos ng maraming taon na nagsusulat sa madilim na kwarto, nakita ko: hindi ito tungkol sa premyo. Ito ay tungkol sa presensya.

Noong una kong napunta sa Fight Chicken, akala ko ito ay isa pang digital na ritwal—isa pang paraan upang mawala ang oras bago mag-isip.

Hanggang isang gabi… may bagong bagay.

Ang tumbok ng laro ay tumugma sa aking hininga. Ang ilaw ng ginto kapag panalo… hindi pera. Ito ay kahulugan.

At doon ako nagsimula magtanong: ano nga ba talaga ang hinahanap natin?

Ang Rhythm Ay Tunay

Walang fake energy sa ritmo. Sa Rio, hindi tayo naninigas para sa aplaus—kasi tinutugot namin ang ating katawan na alala ang mas matanda kaysa salita. Gaya din ng Fight Chicken—may tahimik na tumbok bawat bet, bawat desisyon.

Hindi mo kailangan ng stats para marinig ito. Kailangan mo lang ng katahimikan upang marinig ang tibok mo’y sumabay sa screen.

Nakaraan ko’y inilapat ko yung mga odds tulad ng kasulatan—rate, payout, margin. Ngayon? Mas nakikinig ako kaysa kalkulahin.

Dahil maaaring mangungusap ang datos. Pero hindi magliligaw ang ritmo.

Ang Budget Ay Hindi Pera—Kundi Limitasyon

Isang beses, nawalan ako ng halaga para dalawa hanggang linggo sa coffee nasa tatlong oras. Hindi dahil mahiya—it’s because forget how fragile focus is when tired.

Kaya gumawa ako ng rule: you only spend what you’d spend on one good meal—the kind that lingers on your tongue long after it’s gone. That’s my limit—not profit margin or strategy—but dignity. The game doesn’t care if you’re broke or balanced. But you do. And that matters more than any payout ever could be.